Ξέρω γυναίκες

Από αυτές που υφίστανται βία. Ψυχολογική και σωματική.

Ξέρω γυναίκες που πάσχουν από κατάθλιψη και δεν ασχολείται κανένας μαζί τους.

Ξέρω γυναίκες  που νιώθουν τύψεις επειδή δουλεύουν.

Κι άλλες που νιώθουν τύψεις επειδή δε δουλεύουν.

Ξέρω γυναίκες που δεν τολμούν να κάνουν όνειρα, επειδή αναγκάζονται να ονειρεύονται για τον εαυτό τους αυτά που η κοινωνία τους επιτάσσει.

Κι άλλες πάλι που τολμούν να κάνουν όνειρα και απολογούνται καθημερινά γι’ αυτά.

Ξέρω γυναίκες που για να πετύχουν επαγγελματικά ή κοινωνικά αναγκάστηκαν να μεταμορφωθούν σε άντρες, μια και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να έχουν ίσες ευκαιρίες και να μην τις αντιμετωπίζουν ως υποδεέστερες.

Ξέρω κάποιες που δουλεύουν, αλλά μόλις γυρνούν στο σπίτι τρέχουν αλαφιασμένες και γεμάτες τύψεις να προλάβουν όλα αυτά που δε μπόρεσαν να κάνουν την ώρα που δούλευαν.

Ξέρω γυναίκες που μια ζωή υπομένουν, μάνες όντας, την προσβολή της γυναικείας τους αξιοπρέπειας για να μη χαλάσουν το σπίτι τους.

Ξέρεις κι εσύ!

Ξέρεις γυναίκες που δουλεύουν σαν να μην έχουν οικογένεια και φροντίζουν την οικογένεια σαν να μη δουλεύουν.

Ξέρεις. Κορίτσια που διαβάζουν άρθρα του τύπου «5+1 συμβουλές για να τον τρελάνεις στο κρεβάτι» ή «7+1 συμβουλές για να τρέχει από πίσω σου».

Ξέρεις μάνες με άδειες αγκαλιές που δεν τολμούν να πουν ότι απέτυχε η εξωσωματική που έκαναν.

Ηρωίδες που μεγαλώνουν τα παιδιά μόνες τους και το βράδυ κλαίνε στο μαξιλάρι τους σα μικρά παιδιά για εκείνον τον ψίθυρο που άκουσαν.

Ξέρουμε όλοι.

Γυναίκες που επιλέγουν να παντρευτούν για να μη μείνουν στο ράφι κι όχι επειδή το επιθυμούν.

Γυναίκες που απολογούνται για τα παραπανίσια τους κιλά κι άλλες που δε μπορούν να αγαπήσουν τον εαυτό τους όσες πλαστικές κι αν κάνουν.

Ξέρουμε γυναίκες που είναι «10άρια» ή «5άρια» και βαθμολογούνται σαν να είναι άλογα κούρσας.

Ξέρουμε άντρες που δεν έχουν μάθει να σέβονται τις γυναίκες και – το ακόμα χειρότερο – γυναίκες που δεν έχουν μάθει να σέβονται τις γυναίκες.

Ναι! Ακόμα και σήμερα.

Ίσως γι’αυτό να γιορτάζει σήμερα εκείνη η γυναίκα. Για όλα τα μικρά ή μεγάλα βήματα που κατάφερε να κάνει προς την ισότητα. Για όλους τους αγώνες που έδωσε. Για όλες τις στιγμές που ένιωσε περήφανη για τον εαυτό της. Για όλες τις φορές που ξεπέρασε το σεξισμό της κοινωνίας. Για όλα αυτά που κατορθώνει να κάνει καθημερινά, χωρίς να χάνει τη γυναικεία της φύση.

Ίσως ακόμα ακόμα και για όλα αυτά που δεν κατάφερε. Που τα προσπάθησε κι απέτυχε. Ή που δεν τόλμησε καν να τα προσπαθήσει.

Ξέρω γυναίκες που θα ‘θελαν, αλλά δε μπορούν. Αν αξίζει σήμερα να αγκαλιάσουμε κάποιες γυναίκες, αξίζει να αγκαλιάσουμε αυτές.

#κατιδικαμου

Διάβασε ακόμη: Μοναξιά: Το τελευταίο ταμπού της σημερινής κοινωνίας

Κάνε like και στη σελίδα μας στο facebook Votanistas για να μη χάνεις τα καινούρια μας άρθρα