Πολλή ή πολύ και γιατί είμαστε συναισθηματικά ανορθόγραφοι

Πολλή ή πολύ τελικά;

Τελικά είμαστε συναισθηματικά ανορθόγραφοι. Πάρε για παράδειγμα τη λέξη «πολύ».

Λέξη μυστήριο, παραδέξου το. Και επίθετο και επίρρημα και δύο λάμδα κι ένα λάμδα και ήττα και ύψιλον. Και άντε βγάλε άκρη!

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο βέβαια, εμείς τη βρήκαμε τη λύση. Μάθαμε να τα κάνουμε όλα «λίγο» και ησύχασε το κεφάλι μας.

Λίγο να εμπιστευόμαστε, λίγο να αφηνόμαστε, λίγο να αγαπάμε, λίγο να δενόμαστε, λίγο να δινόμαστε.

Δύσκολο το πολύ και το συνηθίσαμε το λίγο. Εκπαιδευτήκαμε να αρκούμαστε σε αυτό. Να βολευόμαστε με τη λίγη ανθρωπιά, με το λίγο ενδιαφέρον, με τη λίγη αγάπη. Να μη ζητάμε και πολλά για να μη χρειάζεται να δίνουμε και πολλά.

Σκέψου πόση οικονομία χρόνου, κόπου και συναισθήματος κάνουμε με αυτόν τον τρόπο!

Έλα μου όμως, που το «πολύ» φωνάζει μέσα μας και ζητάει τα δικά του. Είναι εκείνες οι στιγμές που όλοι εμείς οι…λίγο φίλοι, οι λίγο σύντροφοι, οι λίγο άνθρωποι, τα νιώθουμε όλα κι από λίγο. Που νιώθουμε ότι δεν παίρνουμε. Τα ζυγίζουμε και μας βγαίνει λίγη και η αγκαλιά, λίγη και η γλύκα, λίγος και ο έρωτας, λίγη κι η συμπαράσταση. Μα αφού δε δώσαμε, πώς στο καλό θα πάρουμε;

Μήπως τελικά να αρχίσουμε να εκπαιδευόμαστε στο πολύ;